#پانعربیسم در ایران مدتی است مدعی این موضوع است که نه فقط خوزستان که تمدن باستانی ایلام نیز بن مایه ای عربی داشته و به جعل منابع می پردازد تا دستاویزی برای جدایی طلبی از ایران و تشکیل کشوری عربی بنام #الاحوازی باشد.
#المقدسی جغرافیدان عرب قرن ۴ ه.ق در کتاب #احسن_التقاسیم_فی_معرفه_الاقالیم در مورد ساکنان عدن و جده گفته است : “دو بندر عمده جهان، عدن و صُحار هستند. بیشتر ساکنان عدن و جده، ایرانی هستند..صحار مرکز عمان است..شهری با ثروت بسیار و بازارهای عالی.. ایرانیان، اربابان آن هستند.” همچنین در مورد جده که ساکنان آن در آن دوران بیشتر بازرگانان و مردمان ثروتمند بودند، المقدسی چنین گفته است: “ایرانیان طبقه حاکم هستند و در کاخ های مجلل به سر می برند.” باز به گفته المقدسی، بیشتر کشتی سازان و دریانوردان خلیج فارس و دریای عرب، ایرانیان بودند. مقدسی، تصحیح دخویه(۱۹۰۶) متن عربی، صفحات ۲۷-۲۹، ۷۸-۷۹، به بازگویی از Hadi Hassan, op,.cit., pp.124-125
#آگاهی و #اتحاد شرط پیروزی و بهروزی ماست. 🌱 @balotedanesh 🌱 💢یاری رسان ما درپیغام رسانی باشیدوکانال رابه دیگرهمتباران معرفی کنید💢
✍ #کیانوشزهراکار هر وقت باران می بارد دلم برای زبان لُری تنگ می شود! باران برای همه شادی می آورد ولی برای من غم در پی دارد. وقتی به یاد می آورم که در زبان لُری برای بارش باران و میزان آن پنج واژه ی توصیفی داریم که مقیاس پنج درجه ای زیبایی را تدوین می کند،دلم می گیرد یا بهتر بگویم به معنای واقعی کلمه دلم می سوزد و به درد می آید: تیف تَف: بارش بسیار کم باران نِمِنول: بارش کم باران رِفت: باران شدید رِهیل: باران بسیارشدید دوهِر: شدید ترین میزان باران همین طور که این مقیاس را مرور می کنم به یاد می آورم که در زبان لُری به بارش باران همراه با باد هم ” وَشت” گفته می شود. این همه واژه برای توصیف بارش باران نشانگر توان فوق العاده ی زبان لُری و داشته ها و قابلیت بسیار زیاد آن است. ولی مرور این داشته ها و قابلیت های زبان لُری مرا می آزارد؛چرا؟ چون بلافاصله به ذهنم خطور می کند که راستی ما با این همه قابلیت و داشته ی زبان لُری چه کار کرده ایم؟ آیا حفظش کرده ایم؟ آیا آن را به نسل های بعدی و فرزندانمان منتقل کرده ایم؟ یا زشتش پنداشته و دورش ریخته ایم؟ چند کودک و نوجوان لُرتبار وجود دارد که این واژه گان و صدها واژه اصیل دیگر برایش بیگانه نباشد؟ آری با دستان خودمان گلوی این قابلیت را فشرده و آن را خفه کرده ایم. وقتی به یاد می آورم چطور واژه گان لُریمان را می کشیم و بعد احساس خوبی داریم، بغض می کنم. آری ما قاتلیم ؛قاتل زبان اصیل و واژه های آبا و اجدادیمان و با این کار هویتمان را به سمت نابودی سوق می دهیم . این مرور اجمالی مرا به یاد این شعر زیبای لایق شیر علی می اندازد که : زهر بادا شیر مادر بر کسی کو زبان مادری گم کرده است آری ما با از دست دادن واژه های اصیل لُری به شیر مادر پشت و زبان مادری را گم کرده ایم و از کف داده ایم. ” حالا انصافاً شما بگویید بارش باران نباید برای من و امثال من ناراحت کننده و غمناک باشد ؟”
